Μετά από 20 χρόνια ανελέητου πολέμου και εκατομμύρια νεκρούς και πρόσφυγες, τα αμερικανο – ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα αποχώρησαν από το Αφγανιστάν με την ουρά στα σκέλια. Η «ανάπτυξη» και η «σταθεροποίηση», στο όνομα των οποίων όχι μόνο ξόδεψε πάνω από 2,2 τρις δολάρια αλλά και σκότωσε ο αμερικανικός στρατός από το 2001, είναι ανύπαρκτη. Τρανή απόδειξη για αυτό είναι η αστραπιαία κυριάρχηση των Ταλιμπάν μετά την αποχώρησή τους. Οι 300.000 Αφγανοί στρατιώτες που εκπαίδευσαν οι ΗΠΑ παραδόθηκαν αμαχητί γιατί δεν είχαν κανένα λαϊκό έρεισμα να υπερασπιστούν την διεφθαρμένη κυβέρνηση-μαριονέτα του Ασράφ Γκάνι.
Ο πληθυσμός της χώρας πέρα από το φόβο των διαρκών συγκρούσεων υποφέρει από υψηλά ποσοστά ανεργίας (25%) και φτώχειας (47%) ενώ οι εξωτερικοί μετανάστες αγγίζουν τα 2,7 εκατομμύρια και οι εσωτερικοί τα 4. Επιπρόσθετα σε αυτά έχει τώρα να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο ενός φανατικού θρησκευτικού καθεστώτος που θέλουν να οικοδομήσουν οι Ταλιμπάν.
Εξετάζοντας το ζήτημα ιστορικά μπορούμε να πούμε πως κατά κάποιο τρόπο οι σημερινοί Ταλιμπάν είναι όχι γέννημα αλλά σίγουρα θρέμμα των επεκτατικών, αντιδραστικών και εκμεταλλευτικών πολιτικών των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1980 οι Αμερικάνοι χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τη φονταμενταλιστική ομάδα των Μουτζαχεντίν με υπέρογκα ποσά, ώστε να ανακόψουν την ΕΣΣΔ, αποκαλώντας τους μάλιστα «μαχητές της ελευθερίας». Οι Ταλιμπάν αποτελούσαν μια από τις 7 ομάδες των Μουτζαχεντίν και που μετά τη λήξη των συγκρούσεων με τη ΕΣΣΔ επικράτησαν. Οι ΗΠΑ συνέχισαν να συναναστρέφονται με τους Ταλιμπάν προσπαθώντας να ελέγξουν την περιοχή λόγω των πλούσιων ορυκτών πόρων της, κάτι που τελικά δεν απέδωσε καρπούς.
Το 2001, με αφορμή την πτώση των Δίδυμων Πύργων, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, ξεκινάει «τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και εισβάλλει στο Αφγανιστάν. Με σκοπό την αντιμετώπιση της κρίσης που άνθιζε στην αυγή της νέας χιλιετίας αλλά και τις πληγές του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ξεκινάει και επίσημα η ιμπεριαλιστική κατοχή της περιοχής. Με άλλα λόγια, η υπεράσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και η κυριαρχία του «Δυτικού πολιτισμού» κατά των φονταμενταλιστών, έγιναν μια δίοδος για ένα τεράστιο φαγοπότι, για την εφαρμογή των πιο βάρβαρων ιμπεριαλιστικών σχεδίων και εν τέλη για τον πιο μακροχρόνιο πόλεμο στην ιστορία των ΗΠΑ.
Η ήττα και η εκδίωξη του ισχυρότερου ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ, από μια δύναμη με τα αντιδραστικά χαρακτηριστικά των Ταλιμπάν, είναι ιστορικής σημασίας και υπογραμμίζει την παρακμή τους. Όμως, παρά την αποχώρησή τους, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να αποτελούν τον κυρίαρχο ιμπεριαλιστή και συνεπώς τον θανάσιμο εχθρό της ανθρωπότητας. Από την άλλη, η επικράτηση των Ταλιμπάν και η επαναφορά του Ισλαμικού Νόμου (Σαρία) δημιουργεί μια εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση (τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα από τη συνήθη δαιμονοποίηση των Ταλιμπάν από τα ΜΜΕ των δυτικών ιμπεριαλιστών).
Όσο η κρίση χειροτερεύει όλο και περισσότεροι λαοί θα βρίσκονται υπό την απειλή των πολέμων. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι φτωχοί σε όλο τον κόσμο πρέπει να οργανώσουμε αντιπολεμικούς και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες για να αμφισβητήσουμε έμπρακτα αυτό το βάρβαρο σύστημα. Να διεκδικήσουμε και να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες.
● ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
● ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
● ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ
● ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ