Ο αγώνας για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης πάντα αποτελούσε ζήτημα ύψιστης σημασίας. Εδώ και δεκαετίες, οι Παλαιστίνιοι δίνουν ηρωικούς αγώνες για τα δικαιώματά τους, για τα σπίτια τους, για την ελευθερία τους και για την ίδια τους την ζωή, ενάντια στους τρομοκράτες του Iσραήλ. Οι αγώνες αυτού του λαού έχουν μεγάλη ιστορία, που ξεκινάει με την πρώτη Ιντιφάντα το 1987.
Μετά τον πόλεμο των 6 ημερών, το 1967, το Ισραήλ αναβαθμίστηκε ως η αποκλειστική δύναμη στην περιοχή και εξασφάλισε διπλάσιο έδαφος από αυτό που έλεγχε. Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1980, προχωράει στην προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και ξεκινάει ακόμα σκληρότερες επιθέσεις ενάντια στους Παλαιστίνιους με κατασχέσεις γης, εποικισμό Ισραηλινών στα κατεχόμενα εδάφη, καταπίεση, μαζικές φυλακίσεις, απελάσεις, κατεδαφίσεις κατοικιών και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, την εισβολή στα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα της Βηρυτού, όπου σφαγιάζει μέσα σε λίγες ώρες πάνω από 2000 γυναικόπαιδα.
Στις 9 Δεκέμβρη του 1987 κάτι αλλάζει. Με αφορμή ένα στρατιωτικό όχημα του Ισραήλ, που έπεσε πάνω στα αυτοκίνητα Παλαιστινίων που επέστρεφαν από τις δουλειές τους και σκότωσε τέσσερα άτομα, ακολουθούν πορείες διαμαρτυρίας. Ο ισραηλινός στρατός απαντά με δακρυγόνα και αληθινά πυρά, σκοτώνοντας έναν 17χρονο. Τότε ξεκινάει η πρώτη Ιντιφάντα που εξαπλώνεται στην δυτική όχθη και την Γάζα. Οι Παλαιστίνιοι συγκρούονται με τις δυνάμεις του Ισραήλ, χιλιάδες χάνουν την ζωή τους, δεκάδες χιλιάδες καταλήγουν στις φυλακές. Πραγματοποιούνται απαγορεύσεις κυκλοφορίας, μαζικές κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφή γεωργικών εκτάσεων, περιορισμός του νερού και άλλες πρακτικές εξόντωσης. Παρ’ όλα αυτά, οι Παλαιστίνιοι συνέχισαν να αγωνίζονται για χρόνια. Η πρώτη Ιντιφάντα κράτησε από το 1987 έως το 1993, όταν και υπογράφηκε η Συνθήκη του Όσλο, η οποία υποτίθεται ότι θα άνοιγε το δρόμο για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους.
Αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2000, μετά από συνεχής καθυστερήσεις της ειρηνευτικής διαδικασίας και την νέα αναβολή της ανακήρυξης της παλαιστινιακής ανεξαρτησίας, ο Αριέλ Σαρόν, ο άνθρωπος που διέταξε την σφαγή των γυναικόπαιδων στην Βηρυτό, επισκέπτεται το τέμενος Αλ Ακσά, έναν από τους πιο ιερούς τόπους για το Ισλάμ, κάτι που ξεχείλισε το ποτήρι για τους Παλαιστίνιους. Τότε ξεκινάει η δεύτερη Ιντιφάντα, η οποία κράτησε μέχρι το 2005, όταν αποφασίστηκε κατάπαυση του πυρός, αφού βέβαια πρώτα δολοφονήθηκαν 3.500 Παλαιστίνιοι από τον ισραηλινό στρατό.
Από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζεται μια παρόμοια κατάσταση γενοκτονίας και εξόντωσης από το ισραηλινό κράτος, ωστόσο οι Παλαιστίνιοι δεν σταματάνε τον αγώνα τους. Ο παλαιστινιακός λαός δεν πρόκειται να βρει πραγματικούς συμμάχους στα δικαστήρια και στις αίθουσες συνεδριάσεων των μεγάλων δυνάμεων. Ο λαός της Παλαιστίνης μπορεί να απελευθερωθεί μόνο με την στήριξη της εργατικής τάξης παγκοσμίως και την ρήξη με το σύστημα που γεννά αυτές τις κτηνωδίες.
Οι εργαζόμενοι, η νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα σε όλο τον κόσμο έχουμε καθήκον να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και να παλέψουμε ενάντια στις κυβερνήσεις που στηρίζουν τις αιματηρές επιθέσεις εναντίον του.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ!